Մանկություն-պատանեկություն սահմանագծում
Մտքերը՝Նարե Ազարյանի
Թերևս մանկությունն ամենահրաշալի, ամենահետաքրքիր ու ամենասիրելի ժամանակաշրջանն է մարդու կյանքում, սակայն ցավող այն հավերժ չի կարող լինել։ Մանուկ հասակում երեխաները կյանքն ընկալում են կոնկրետ, պարզ։ Սակայն երբ որոշ չափով ինքնուրույն են դառնում, սկսում են կյանքին նայել տարբեր կողմերից, ծանր ու թեթև անելով խնդիրներն ու մյուս հանգամանքները։
Երբ մարդ հասկանում է կյանքի իմաստը, դա նշանակում է որ նա արդեն հասուն է ու գիտակցող։ Հասուն մարդն ըստ իս ինքնուրույն է որոշումներ կայացնում, խնդիրներին լուրջ է վերաբերվում և ինքն էլ լուծում է իր խնդիրները, առանց ինչ որ մեկին անհանգստացնելու։ Մանկությունից հետո, իհարկե, ազատություն է պետք, բայց չափի մեջ ու մտածված։
Երբ մարդ հասուն է դառնում, ամեն ինչ ինքնուրույն է ձեռք բերում և կարողանում է հասկանալ թե ինչ դժվարությամբ է զեռք բերվում այն, ինչ ունի։ Ամեն ինչին այլ ձև է սկսում նայել։ Կարողանում է լիարժեք սիրել կյանքը և հիանալ ամեն վայրկյանով, գնահատում մարդկանց հոգատարությունն ու բարությունը։ Երբ մարդ մեծանում է, սկսում է կյանքի ընթացքը փոխվել, օրերն ավելի աշխույժ են անցնում, նոր հետաքրքրություններ են ուննում։ Գրեթե ամեն բան փոխվում է մարդկանց մեջ, բացի բնավորությունից։ Բայց ժամանակի ընթացքում դա էլ է փոփոխվում։
Թեև հասուն մարդկանց տրվող իրավական որոշ արտոնություններ սկսվում են 18 տարեկանից, սակայն հասարակության մեջ հասուն մարդու դեր և պատասխանատվություն ստանձնելը ավելի ուշ են տեղի ունենում
Рубрика: Без рубрики
Оставить комментарий
